Θα με βρεις λίγο πιό Βόρεια !!!
Μπορείς να βρεις που ????
Συγγενείς , Άγγελος Παρλαπίπας
«Ο Άγγελος ήταν καλό παιδί. Μπορεί να ρουφιάνευε συνέχεια τους συμμαθητές του, αλλά όλοι πιστεύαμε πως κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει. Κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία και ήθελε να κάνει κήρυγμα στον παπά. Άλλες στιγμές ήθελε να γίνει παπάς .Στις Απόκριες ντυνόταν πάντα αξιωματικός των Ες-Ες, εκτός από μια φορά που φόρεσε κουκούλα και ντύθηκε συνεργάτης των Ναζί. Από μικρός είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και προσπαθούσαμε να τον συνεφέρουμε, ρίχνοντάς του σφαλιάρες – τον είχαμε τρελάνει στη σφαλιάρα. Μάλλον δεν του ρίξαμε όσες έπρεπε και δεν κατάφερε ποτέ να γίνει άνθρωπος. Όταν αποφάσισε να εργαστεί στην περιφέρεια, πήραμε μεγάλη χαρά γιατί δεν θα τον είχαμε πια μέσα στα πόδια μας. Πάνω που νομίζαμε πως τον είχαμε ξεφορτωθεί για πάντα, επέστρεψε και μας δήλωσε πως θα γίνει Δημόσιο Πρόσωπο. Αρχικά ενθουσιαστήκαμε επειδή πιστέψαμε πως θα δούλευε στην περιφέρεια , αλλά σύντομα καταλάβαμε πως θα έμενε και εδώ και θα τον τρώγαμε στη μάπα. Είναι ακόμα πιο αντιπαθητικός απ’ όσο φαίνεται. Το παίζει ηθικός και του αρέσει η φιλοσοφία , όχι γιατί του αρέσει να διαβάζει αλλά γιατί του αρέσει μια Σοφία από το χωριό και θέλει να γίνουν φίλοι .
Φίλη, Αλέκα Πρασινοξεπέτα
«Η Αλέκα ήταν ένα παιδί που έπαιζε με τις κούκλες του. Στην εφηβεία είχε γεμίσει καυλόσπυρα και διάβαζε συνέχεια κομουνιστικά βιβλία, αλλά δεν τα καταλάβαινε – ήταν εντελώς στουρνάρι. Την είχαμε πιάσει πολλές φορές να κρύβει τα βίπερ Νόρα μέσα στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Γράφτηκε στην ΚΝΕ, γιατί εκεί τουλάχιστον θα την θεωρούσαν όμορφη – στα άλλα κόμματα ήταν όλες καλλονές και δεν είχε καμία τύχη. Πουλούσε κουπόνια για το κόμμα και κρατούσε τα λεφτά για να αγοράζει αρώματα – ο ιδρώτας της έχει φοβερή μπόχα επειδή τρώει μόνο παστουρμά. Σύντομα, όλοι καταλάβαμε πως ήταν μια αδίστακτη οπορτουνίστρια που θα έκανε τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό της – θα πατούσε επί πτωμάτων. Η καριέρα της σαν Δημόσιο Πρόσωπο πήγαινε κατά διαόλου επειδή ήταν εντελώς ατάλαντη, οπότε άρχισε να παντρεύεται τους ανθρώπους που θα προωθούσαν την καριέρα της – ούτε η Μαντόνα δεν έκανε τόσο επιτυχημένες κινήσεις στην προσωπική της ζωή. Έκανε 25 χρόνια πιάνο, αλλά δεν ξέρει να παίζει ούτε τον Εθνικό Ύμνο – ο μόνος τρόπος να παίξει ένα κομμάτι είναι να φοράει ακουστικό και να της λένε ποιο πλήκτρο πρέπει να πατήσει. Της αρέσει πολύ να ξύνει τις πατούσες της και να σπάει τα μπιμπίκια των άλλων».
«Η Αλέκα ήταν ένα παιδί που έπαιζε με τις κούκλες του. Στην εφηβεία είχε γεμίσει καυλόσπυρα και διάβαζε συνέχεια κομουνιστικά βιβλία, αλλά δεν τα καταλάβαινε – ήταν εντελώς στουρνάρι. Την είχαμε πιάσει πολλές φορές να κρύβει τα βίπερ Νόρα μέσα στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Γράφτηκε στην ΚΝΕ, γιατί εκεί τουλάχιστον θα την θεωρούσαν όμορφη – στα άλλα κόμματα ήταν όλες καλλονές και δεν είχε καμία τύχη. Πουλούσε κουπόνια για το κόμμα και κρατούσε τα λεφτά για να αγοράζει αρώματα – ο ιδρώτας της έχει φοβερή μπόχα επειδή τρώει μόνο παστουρμά. Σύντομα, όλοι καταλάβαμε πως ήταν μια αδίστακτη οπορτουνίστρια που θα έκανε τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό της – θα πατούσε επί πτωμάτων. Η καριέρα της σαν Δημόσιο Πρόσωπο πήγαινε κατά διαόλου επειδή ήταν εντελώς ατάλαντη, οπότε άρχισε να παντρεύεται τους ανθρώπους που θα προωθούσαν την καριέρα της – ούτε η Μαντόνα δεν έκανε τόσο επιτυχημένες κινήσεις στην προσωπική της ζωή. Έκανε 25 χρόνια πιάνο, αλλά δεν ξέρει να παίζει ούτε τον Εθνικό Ύμνο – ο μόνος τρόπος να παίξει ένα κομμάτι είναι να φοράει ακουστικό και να της λένε ποιο πλήκτρο πρέπει να πατήσει. Της αρέσει πολύ να ξύνει τις πατούσες της και να σπάει τα μπιμπίκια των άλλων».
«Ο Αθανάσιος, πραγματικά, ήταν ένα πανέξυπνο παιδί. Σε ηλικία δυο ετών, πραγματικά, δίδασκε ανώτερα μαθηματικά, μιλούσε άπταιστα 72 γλώσσες και, πραγματικά, ήξερε απέξω την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Πραγματικά, μας κάνει εντύπωση που σήμερα δεν μπορεί ούτε τα κορδόνια του να δέσει μόνος του. Τουλάχιστον, αλλάζει σώβρακο χωρίς βοήθεια – αν και πρέπει να του το θυμίζουν. Του αρέσει, πραγματικά, να κάθεται μπροστά σε μια κάμερα και να διαβάζει αυτά που του έχουν γράψει, κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε. Ευτυχώς που τον πήραν στο Δημόσιο, γιατί, αλλιώς, θα ήτανε στο Δαφνί».
Η ιστορία λέει ότι σε περιόδους κρίσεων οι ικανοί άνθρωποι και οι ικανοί λαοί τα καταφέρνουν. Και ότι μόνο οι μετριότητες χάνονται. Αν λοιπόν είμαστε μέτριοι ας χαθούμε. Το ανήθικο και το αφύσικο θα ήταν να επιβιώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου